Shqipëria bëri pas, përsa i përket demokracisë dhe ky është
një rrezik për të gjithë shqiptarët dhe për rajonin tonë, për garantimin e
demokracisë në vend. Ish- komunistët në brezin e tretë të tyre nga baballarët
përsekutor, egzekutues kthehen në pushtet me shumicë absolute, të frikshme
hakmarrse dhe e paprecedent përsa i përket lirisë së mediave, garantimin e
pronës së lirë dhe barazisë në treg.
Babëzia e Ramës do të prek në fillim administratën,
ndonse dorheqja e transferimit të pushtetit u kthye tashmë në institucion fal
Nanos në 2005 dhe Berishë në të gdhirë të ditës së nesërme jep dorheqje. Por
hakmarrja është një institucion në vetë që rronë brenda politikës prej shumë
vitesh një praktikë pune e politikanve shqiptarë.
Mënyra sesi erdhi në pushtet Rama mbetet e dyshimt,
duke hequr në njërën anë mangësit e së djathtës, por ajo që e bëri të dyshimtë
këtë maxhorancë artificjale është blerja e votës dhe përdorja e grupeve kriminal,
shtuar dhe mashtrimet dhe pragmatizmin e njerëzve që ranë preh.
Rreziku real, qëndronë të apsulutizmi e që për fat të
keq bie në dorë të trashigimtarit të tret të Hoxhës, një ekstremisti të ri që
rrallë politika do ta shënoj në memorje.
Sot Rama është nga njerëzit më të pasur, që ka një pushtet
apsolut në media, dhe drejtues i maxhorancës më të madhe që nga koha e
diktatorit.
Ky absulutizëm do të bie furishëm mbi “armiqt”,
bizneset administratës publike, institucioneve të pavarura si Presidenti I
Republikës, Prokurori i Përgjithshëm dhe më keq akom ashtu sic u bleu votën,
pra të drejtat do ua shesë ato me vende pune, të drejtën e licensimit apo gara
të tjera që i përkasin barazisë para ligjit. Cdo studiues do ta kishte të vështirë
ta fustë atë në kalendarin politike apo ta krahasoj me të, por gjasat e cojnë
atë në mes të Hoxhës dhe Haxhi Qamilit. Një celibrim nga Serbët shtuar dhe
egoizmin e nacionalizmit primitiv brenta kësaj maxhorance me kontraste të paimagjinueshme
politike, kujtojnë kohën e diktatorit Hoxha më 1945, ku nga njëra anë shihet si
përendimor dhe nga ana tjetër një komunist ekstremist.
Edhe Rama ka në kualicion nga një sjkaj në tjetrin,
ashtu sic edhe vetë është sjellë politikisht për gjatë këtyre viteve dhe pas dështimeve
për të ardhur në pushtet me forcë në një shoqëri të varfër, zgjodhi blerjen e
votës për të ardhur në pushtet, një nga mënyrat më nihilist të një shoqërie.
Tani shqiptarët do jënë gati të njohin në të vërtetë
kët llojë pushteti, madje dhe ndërkomtarët dhe institucionet e saj kanë renë
pre e një rreziku të ri politikë në Shqipëri.
Rama, mes Haxhi Qamilit dhe
Diktatorit Hoxha
Në shekullin
historik që lam pas në 100 vjet pavarësi, përpjekjet e burrave të Shtetit në
shtetformim kanë qene të vyera e të pakrahasueshme, por parë në një aspekt tjetër,
politikanët që kanë drejtuar kanë qenë në një farë senci në shumë paralele të përbashkta.
E para: Që i
bënë të ngjashëm unik është mënyra sesi kanë ardhur në pushtet në mënyrë të
dhunshme e duke përdorur të varfërit si mjet dhe njëherazi si shtresë sociale.
E dyta: Hakmarrja
politike është boshti që i përshkonë nga fillimi në fund politikanët shqiptarë,
krahasuar ne regjime, kohë të ndryshme dhe në demokraci, përjashtuar këtu
Ismahil Qemalin që ishtë i pari dhe i fundit politika modern.
Përpjekjet e
shqiptarve për të bërë shtetin e tyre datojnë në konceptin institucional që me
lidhjen e Prizërenit që u përgjak dhe me pas kemi kongresin e Lushnjes ku merrë
udhe dimensioni i shtetit si kornizim formal.
Më hëret në
thellësin e shekujve, Shteti Ilir funksiononte në një paralele të ngjashme me
atë të shtetit të Romës, apo dhe më afër në mesjetë merrë fizionomi një shtet
tipik shqiptarë në kohën e Skënderbeut dhe mund të themi se në aspektin
institucional në renditeshim me vendet fqinje apo pushtete të konsoliduara.
Shekulli i
fundit jo vetëm pati kontraste të mëdha, por u dallua nga paqëndrueshmeria, për
vetë ngjarjet gjeopolitike, kundërshtive, rivalitëtit të fuqive të mëdha dhe
paaftësinë e shqiptarve për të bërë shtet që në të gjitha rastet ishte i njëanshëm
dhe i dobët.
Ajo që i
dallonë shqiptarët si shtetarë është kryenecsia, drejtimi me një grup të vogël
njerëzish, hakmarrja politike dhe tendenca për të qenë më afër fshatarve dhe të
varfërve.
Vetëm përiudha
e Zogut kishte një vizion tjetër për politikën në konceptin e konservatorizmit,
ekonomis së tregut, garantimin e pronës dhe shtetin ligjor. Ajo që e lë këtë përiudhe
të përbashkët me vijimësin e shtetit është hakmarrja politike dhe pushteti
absolut që Zogu ia delegoj vetes.
Po më heret
në vizionin e historisë, la gjurmë një rrebel nga Sharra e Tiranës Haxhi Qamili
që ngriti fshataret për tu rrebeluar me premtimin se tokën do ua ndante të
varfërve për të cilën 30 vjet më vone diktatori Hoxha do ta respektonte
lëvizjen rrebele dhe do vinte në jetë premtimet e tij.
Postdiktatura
solli një ndryshim të madhë në konceptin
politik, nga një vend në diktaturë ekstreme në një demokraci me ekonomi
tregu, kjo parë në konceptin politik, por në fakt vitet e fundit janë përcjellë
politika të tilla sa e kanë vënë në dyshim dhe egzistencën e formës së shtetit.
Prona mbeti
në të njëjtën fazë atë të reformës agrare që u përmisuar në një aspekt dhe u
thelluan në aspektin tjetër ku mbi tagret e pronës vihet ligji 7051, një
sanksion shtes që prej vitesh e ka mbaruer efektin ligjor të paisjes me tokë të
fshatarve dhe tashmë është në fazën përfundimtare të paisjes me tokë të
abuzuesve.
Presidenti i
fundit komunist Ramiz Alia e la në fuqi këtë ligj që me qeverinë e stabilitetit
dhe fatkeqsisht ky ligj mbetet në pozitë madje dhe nga vetë të djathtët gje që
po domtonë vendin, invesitorët, investimet dhe vetë pronarët dhe ekonomin e
tregut.
Hakmarrja
politike një tjetër tipar që u tashigu dhe sot ajo glonë më shumë se kurrë. Pavarsisht
se kush vjen në pushtet, hakmarrja është tipari kryesor që trashgohet nga
lideri në lidër dhe me kthim në pushtet të ish- komunistve kjo do të jetë
shuplak për biznesin, pronarët dhe kryesisht punonjësit e administratës.
Shteti
shqiptarë vazhdin të qëndroj në agoni, përsa i përket formës së shtetit, të
drejtave të njeriut, zotrimit të mediave, zbatueshmeria e ligjit dhe zotrimi i
pushteteve nga një dorë e vetmë duke prekur pavarësin e tyre institucionale,
thjesht ne vazhdojm të kemi një shtet hibrit me tendenc kthimin pas në
neodiktature të re.
Në këtë
hulli të zbrazët ku po rrugëtonë Shteti ynë, brazda e parmenës do na ciflojë të
gjithëve nga pak, por më shume e në zbrazdësi do të bjërë e ardhmja jonë dhe e
fëmijve tanë, pasi këto vite ne më shumë po riciklojmë të shkuarën sesa po përpiqemi
të ndërtojmë të ardhme.
Konturet e mëdha
të një shteti demokratik tashmë janë prishur dhe cdo ditë e më shumë rruga për
në BE po na bëhet më e largët. Eshtë koha të jemi të gjithë të vëmenshëm dhe aq
më shumë të rinjtë, pasi ata nuk e kuptojnë dotë se cfarë rreziku sjellë kthimi
pas më afër diktaturës.
Nga Ilir
Vata
